நான்

எறும்புடன் கரப்பானும் ஈயொடு கொசு யாவும்
இருந்தாலே தொல்லையென எய்திடுவோம் நாசினியை
ஆரோக்கிய வாழ்விற்கு அடிகோலும் அதுவென்று

பயிரழிக்கும் ஆடுகளைப் பசுக்களுடன் மான்களையும்
உயிரழித்து உண்கின்றோம் ஒரு சிறிதும் தயங்காமல்
பாரோர் பசி தீர்க்கப் பாங்கான வழி என்று.

நாட்டுக்குள் வந்திருந்து நாசம் விளைக்காமல்
காட்டு விலங்குகளைக் கண்டவுடன் சுட்டிடுவோம்
அச்சமின்றி வாழ்வதற்கு அது ஒன்றே வழி என்று.

நம் நாட்டுக் கொடி உயர நமதன்னை புகழ் பெறவே
பன்னாட்டுப் பகைவரையும் படையெடுத்து மாய்க்கின்றோம்
நாட்டுப் பற்றில்லையெனில் நாயினும் கீழன்றோ
தன்மொழியார் தன்னினத்தார் தன் சாதி உயிர் வாழ
தருகின்றோம் உடல் பொருளும் ஆவியுடன் துணிவுடனே
இன உணர்வு இல்லை எனில் இழிவு நமக்கென்று

அண்டையில் இருப்பவர் அழிந்திட்டால் பட்டினியால்
மண்டையில் எழுதியதால் மாய்கின்றார் அவர் என்போம்
தனக்கு மிஞ்சியே தானமும் தருமமும்

அன்பு வட்டம் வரவரவே சிறிதாய் ஆகி
நானென்னும் புள்ளியாகச் சுருங்கல் நன்றோ
சூழ்ந்ததெலாம் கடவுளெனச் சுருதி சொலும்
நிச்சயமாம் ஞானத்தை நெஞ்சில் ஏற்போம்
முல்லைக்குத் தேரீந்த முன்னோன் கொடையும்
பறவைக்குத் தனை ஈந்த சிபியின் மனமும்
வாடுகின்ற பயிர் கொண்டு வாட்டம் கொண்ட
வள்ளல் பிரான் வாழ்வும் நாம் தினமும் ஓர்வோம்.

I - poem

Ant, cockroach, mosquito, fly-
Nuisance! Spray out insecticide!
Healthy living ensured thereby.

Crops devoured by goat and rat.
Let us make a meat of them,
Nutritious food, protein and fat.

Lion and tiger threaten our life,
Rifle in hand, shoot them at sight
And be free from fear and strife.

We will fight to kill enemies,
Let our flag fly far and high,
Patriot’s duty right it is.

Long live my tongue, race and caste.
For these, I’ll spare no effort.
If no such feeling, be outcast.

If my neighbour, of hunger dies,
It is his fate, nothing for me.
Only at home my charity lies.

I won’t let my kin cross path,
Uncivil it is to poke noses,
I and I alone will survive,
Go to hell, the entire world.

Circle of love going smaller and smaller,
Got reduced to a dot called I.

இரண்டல்ல ஒன்றுதான்

கணபதி முருகன் வேறானாலும்  
சைவம் என்பது ஒன்று

விட்டுணு சிவனுடன் வேறுபட்டாலும் இந்து என்பது ஒன்று

இந்து இஸ்லாம்  வேறானாலும் தெய்வம் என்பது ஒன்று

நலமும் தீங்கும் வேறானாலும் கடவுள் தருவதால் ஒன்று

ஆணும் பெண்ணும் வேறானாலும் மனிதர் என்பதால் ஒன்று

வறியர் செல்வர் யாரானாலும் வலியின் வேதனை ஒன்று

கீழோர் மேலோர் யாரானாலும் மரணம் என்பது ஒன்று

மனிதர் மிருகம் வேறானாலும் பசியும் தாகமும் ஒன்று

மலையும் மடுவும் வேறானாலும் தாங்கும் பூமி ஒன்று

நதியும் கடலும் வேறானாலும் தண்ணீர் என்பது ஒன்று

பூமி சூரியன் வேறானாலும் ப்ரபஞ்சம் என்பது ஒன்று

வேற்றுமைகள் வெளியே காணினும் உள்ளே ப்ரம்மம் ஒன்று

மழை

நிலம் வெடித்தது, பயிர்கள் காய்ந்தன

மக்கள் கதறினர் – “மழைத்தேவா கண் திறவாயோ”

      கண் திறந்தான்-

காலை இளம் பொழுதில்

      அவன் கருணை பிறந்தது.

      பாலகர்கள் நனைந்தே பள்ளிக்கு விரைந்தனர்

      “சே, என்ன மழை காலங்கார்த்தாலே

      வேலைக்கு இடைஞ்சல்”

மறு நாள் பகலில் மழையவன் வந்தான்

“சே, என்ன மழை,

காயவைத்த பொருளெல்லாம் வீணாகிவிட்டனவே

கட்டுகின்ற சுவரெல்லாம் கரைந்து போயினவே”

அடுத்த நாள் அந்திப் போதில்

அவன் கருணை பிறந்தது

 “சே என்ன மழை,

வேலை முடிந்தும் வீடு செல்ல முடியவில்லை”

எல்லோரும் உறங்கும் இரவினில் வந்தான்

ஓலைக்குடிசை, ஓட்டைகள் பலவுண்டு

உழைப்பாளிக் குடும்பம், உட்கார இடமில்லை

“வேறு சுகம் எதுவுமில்லை,

உறக்கமும் கூடாதா பாழும் கடவுளே”

மீண்டும் கண்களை மூடினான் மழைத்தேவன்

கணபதி

    மனதின்  இயல்பு  அலை பாய்தல். எண்ண ஓட்டம் இல்லாமல் ஒரு  விநாடி  நம்மால் இருக்க முடிகிறதா? கடல் அலை ஓய்ந்தாலும்  ஓயலாம், மனதின்  எண்ண  அலைக்கு ஓய்வில்லை. மனம்  ஒன்றையே  பற்றி  அசையாமல்   குவிந்திருந்தால்  தானே  தியானம்  செய்ய முடியும்?  சரண  கமலாலயத்தை  அரை நிமிஷ  நேரமட்டில்  தவமுறை   தியானம் வைக்க  அறியாத  மூடன் என்று அருணகிரிநாதர்  தன்னை  இகழ்ந்து  கொள்கிறார். இது நம் போன்ற  சாமானியர்களுக்காகச்  சொன்னது தான்.

            எண்ணங்கள் வெறுமனே வந்து போனால் பரவாயில்லை. ஒவ்வொரு  எண்ணத்துடனும்  அது தொடர்பான  உணர்ச்சிகளும் தோன்றி நம் மனத்தை அசைத்துவிட்டுச்  செல்கின்றன. இதில் மகிழ்ச்சி  தரும் உணர்ச்சிகளும் உண்டு, வேதனை  தரும் உணர்ச்சிகளும் உண்டு. கணக்கெடுத்துப்  பார்த்தால்  மகிழ்ச்சியை  விட  வேதனையே  மிகுதியாக இருப்பது  தெரியவரும்.

            நேற்றைய வலியின்  சுமையான நினைவுகள்,  நாளைய கவலைகள்    இவற்றிலிருந்து  விடுபட்டு மனதில் சலனமில்லாத  நிலையை விரும்புகிறோம்.

       சலனமில்லாத நிலையில் இருவகை உண்டு.  ஒன்று தவ சிரேஷ்டரின் மோன நிலை.  மற்றது   பைத்தியக்காரனின் பிரமை பிடித்த நிலை. வெற்றிடத்தை வெறித்துப்  பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் பிரமை பிடித்தவன் மனது சலனமில்லாதது போல் தோன்றுகிறது. ஆனால் அவனது மதியில் இருள் கவிந்துள்ளது. அறிவில் தெளிவு இல்லை. இத்தகைய சலனமின்மையை நாம் விரும்ப மாட்டோம். நாம் விரும்புவது சுய நினைவுடன், அறிவுடன்  சலனமில்லாமல் இருப்பது. இது தான் மகிழ்ச்சியான உயர்நிலை.

            மனம்  அடங்கினால்   புலன்களும்  ஒடுங்கும், பேச்சும் ஒடுங்கும், அறிவு பெருகும். எல்லா அறிவும்   அமைதியான  மனதிலிருந்து   தான்   தோன்றுகிறது   என்கிறார்   விவேகானந்தர். மோனம் என்பது ஞானவரம்பு என்பது பழமொழி. இந்த மோனம் என்பது வலுக்கட்டாயமாக  வாயை மூடிக்கொண்டு    உள்ளே   மனத்தை   அலைய விடுவது   அல்ல. உள்ளும் புறமும் சலனமில்லாத ஞான நிலை. இந்த நிலையை அடைவது எப்படி?

             இத்தகைய நிலை அடைந்த ஒருவரை முன் உதாரணமாக, ஆதர்சமாகக் கொண்டு அவரைத் தரிசித்து, வணங்கி, தியானித்தால் நாமும் அந்நிலையை அடையலாம். மோனத் தவத்தில் இருக்கும் முனிவரை எந்த மலைக்  குகையில் போய்த் தேடுவது? கவலை வேண்டாம். ஊர் தோறும், வீதி தோறும், வீடு தோறும் கோயில் கொண்டுள்ள விநாயகப் பெருமான் திருவுருவை உற்று நோக்குங்கள். எவ்வளவு பெரிய உடல். அசையாமல் அசைக்கப்படமுடியாமல் அமர்ந்துள்ளது.  அவரது கண்களைப் பாருங்கள், அவரது மனதின் சலனமின்மை அவற்றின் அமைதியான பார்வையில் வெளிப்படுகிறது. அது பிரமை பிடித்தவனின் அமைதி அல்ல. தெளிந்த அறிவின் விளைவான அமைதி. அத் திருவுருவம்  வாய் திறந்து பேசுவதில்லை. மோனத்தவம் செய்யும் நிலையில் அது காணப்படுகிறது. இந்த ஞான விநாயகனைத் தியானித்தால்   நமக்கு மோன நிலை  சித்திக்கும். மனதில் சலனமும் மதியில் இருளும் நீங்கிய மெளனநிலை பெறவேண்டும் என்ற வேண்டுதலுடன் இவரை வணங்குவோம் என்கிறார் பாரதியார்.

            எனக்கு வேண்டும் வரங்களை இசைப்பேன் கேளாய் கணபதி

            மனதிற் சலனமில்லாமல் மதியில் இருளே தோன்றாமல்

            நினைக்கும்போது நின் மவுன நிலை வந்திட நீ அருள் செய்வாய்

            கனக்கும் செல்வம் நூறுவயது இவையும் தர நீ கடவாயே.                                             

ஓட்டைப் படகு

வாருங்கள் தோழர்களே, வலித்திடுவோம் துடுப்புகளை.
சேருங்கள் திறனையெலாம், செலுத்திடுவோம் படகினையே.
எல்லையிலாப் பெருங்கடலாம் இதுவென்று தெரிந்தும்
எல்லையதைக் கண்டுவிட எண்ணியிதில் புறப்பட்டோம்

வாருங்கள் தோழர்களே, வலித்திடுவோம் துடுப்புகளை.
பாருங்கள் படகினையே, பக்கத்தில் நோக்காதீர்.

அடிப்புறத்தில் ஒர் ஓட்டை. அதனாலென் நண்பர்களே?
அஞ்சாமல் செலுத்திடுவோம் அக்கரையை நோக்கிடவே.
ஓட்டை வழி நீர் புகுந்து உட்புகுந்தால் அஞ்சுவதேன்?
ஓயாது இறைத்துவிட உள்ளனவே இரு கரங்கள்.

வாருங்கள் தோழர்களே, வலித்திடுவோம் துடுப்புகளை
ஓருங்கள் இக்கூற்றை, உழைப்பொன்றே வெற்றி தரும்.

“இந்த ஒரு படகன்றி ஏற்றமுள வேறொன்றில் 
வந்திருக்கலாகாதா?” எனுமிந்த வார்த்தைக்கு
இடமில்லை இங்கே. எடுத்து வந்த படகிதனால்
தடமகன்ற கடலிதனைத் தாண்டிடுவீர், வீரர்களே.

வாருங்கள் தோழர்களே, வலித்திடுவோம் துடுப்புகளை.
சீர் உங்கள் நோக்கம் எனின் சிறுமதியை நீக்கிடுவீர்.

“புயல்வரும் நேரத்தில் புறப்பட்டுவிட்டோமே,
தயங்கியே நாம் சற்று தாமதித்து வந்தால் என்?”
என்று நீர் முணுமுணுத்தல் என் காதில் விழுகிறது.
வென்றிடப் பிறந்தோர்க்கு வேளையும் நாளும் ஏன்?

வாருங்கள் தோழர்களே, வலித்திடுவோம் துடுப்புகளை
போர் உங்கள் வாழ்க்கை. அதில் பொருதே புகழ் காண்பீர்.

பொங்கிவரும் கடல்நீரும் புயற்காற்றும் சேரட்டும்.
எங்கும் இருள். அதனூடே இடிமுழக்கம் கேட்கட்டும்.
மனத்துள்ளே காணுங்கள்- மற்றுமொரு சுழற்காற்று.
மனவேகம் பீறிட்டால் வளிவேகம் என்செய்யும்?

வாருங்கள் தோழர்களே, வலித்திடுவோம் துடுப்புகளை.
பாருங்கள் புறப்புயலும் பஞ்சாய்ப் பறப்பதையே.

உண்டிங்கே பலவகையும் உடனுறையும் தோழர்களில்.
நொண்டி, குறைகூறி, நோயாளி, கோமாளி,
அச்சத்தால் செத்தவர்கள், அறிவில்லா மூடர்கள்.
மிச்சத்தின் துணை கொண்டு மேவிடுவோம் கரைநோக்கி.

வாருங்கள் தோழர்களே, வலித்திடுவோம் துடுப்புகளை.
ஊறுங்கள் பக்தியிலே ஓங்குபெரு சக்தியின் பால்.

உள்ளத்தில் நின்று ஊக்குகிறாள் நம் சக்தி.
கள்ளத்தனம் இன்றிக் காட்டுகிறாள் கருணையினை.
தெய்வம் அவள் என்று திடமாய்ப் பற்றிவிட்டால், 
கைவலிமை தந்து அவளே காரியங்கள் நடத்திடுவாள்.

வாருங்கள் தோழர்களே, வலித்திடுவோம் துடுப்புகளை.
ஊர் உங்கள் புகழ் பாடும் உழைப்பின் உயர்வெண்ணி.

எல்லாம் புரக்கும் இறை நமையும் காக்கும் என்ற 
சொல்லால் அழியும் துயர்.