சூழ்ந்ததெல்லாம் கடவுள்

      கடவுள் எங்கே இருக்கிறார்? தூணிலும் உள்ளார், துரும்பிலும் உள்ளார் என்று சொல்கிறோம். அதற்குச் சான்றாகப் பிரகலாதன் கதையைக் கூறுகிறோம். இதை இக்கால இரணியர்கள் ஏற்றுக் கொள்வார்களா?    புராணங்களைப் புளுகு என்று தள்ளும் காலம் இது. “தமிழா, தெய்வத்தை நம்பு. பயப்படாதே, உனக்கு நல்ல காலம் வருகின்றது..... வேதங்களை நம்பு. அவற்றின் பொருளைத் தெரிந்து கொண்டு பின் நம்பு. புராணங்களைக் கேட்டுப் பயனடைந்து கொள். புராணங்களை வேதங்களாக நினைத்து மடமைகள் பேசி விலங்குகள் போல நடந்து கொள்ளாதே” என்று அறிவுறுத்திய பாரதி பிரகலாதன் கதைக்குப் புதிய பொருள் தருகிறார்.

      ஈசாவாஸ்ய உபநிடதம் கூறும் ‘இந்த எல்லாமே இறைவன் தான்’ என்ற கருத்தை அதில் காண்கிறார்.

      சொல்லடா ஹரி என்ற கடவுள் எங்கே

            சொல்லென்று இரணியனும் உறுமிக் கேட்க

            நல்லதொரு மகன் சொல்வான் தூணிலுள்ளான்

            நாராயணன் துரும்பிலுள்ளான் என்றான்

            வல்லமைசேர் கடவுளில்லாப் பொருளொன்றில்லை

            மகாசக்தி இல்லாத வஸ்து இல்லை

            அல்லலில்லை அல்லலில்லை அல்லலில்லை

            அனைத்துமே தெய்வமென்றால் அல்லலுண்டோ

                       

            கேளப்பா சீடனே கழுதை ஒன்றை

            கீழான பன்றியினைத் தேளைக் கண்டு

            தாளைப் பார்த்திருகரமும் சிரமேற் கூப்பி

            சங்கர சங்கர என்று பணிதல் வேண்டும்

            கூளத்தினை மலத்தினையும் வணங்கல் வேண்டும்

            கூடி நின்ற பொருனனைத்தின் கூட்டம் தெய்வம்

            மீளத்தான் இதை மட்டும் விரித்துச் சொல்வேன்

            விண் மட்டும் தெய்வமன்று மண்ணுமஃதே

      யஜுர் வேதத்தின் ருத்ரம் என்னும் பகுதி உபநிடத மகா வாக்கியங்களின் விளக்கமாக உள்ளது. இது உலகம் முழுமையையும் ருத்திர வடிவமாக வணங்குகிறது.

      மந்திரி, வணிகர், தேரோட்டி, வேடர், கள்வர், விராதன், [ஒழுக்கக் கேட்டால் புறம் தள்ளப்பட்டவர்], தச்சர், குயவர், செம்படவர் என்று பல வடிவங்களில் விளங்கும் ருத்திரருக்கு வணக்கம் தெரிவிக்கும் அது, சடைமுடியர், மொட்டைத் தலையர், நிற்பவர், நடப்பவர், தூங்குபவர், அருகில் இருப்பவர், தொலைவில் இருப்பவர் என்று எவரையும் மிச்சம் வைக்காமல் இறைவனாகக் கருதி வணங்குகிறது. மனிதர் மட்டுமல்ல, நாய், குதிரை ஆகிய விலங்குகள் வடிவத்திலும் ருத்திரன் விளங்குவதாகக் கூறப்படுகிறார். தேர், ஆற்று நீர், மரங்கள் போன்ற உயிரற்ற பொருள்களாகவும் அவர் இருக்கிறார். இந்த மனிதருக்குள்ளும், பிராணிகளிடத்திலும், பொருட்களுக்குள்ளும் ருத்திரன் வசிப்பதாகக் கூறாமல் அவர்களே, அவையே ருத்திரன் என்று கூறுவது கவனிக்கத்தக்கது.

                “நீயே கார்த்திகை நட்சத்திரமாகவும் அக்னியாகவும் உள்ளாய். நீயே அக்னியின் சுவாலை, பிரஜாபதியின் ஒளி, சோமரசத்தின் பிரகாசம். நீயே ரோகிணி நட்சத்திரமாகவும் பிரஜாபதியாகவும் உள்ளாய். நீயே ஆதிரை, நீயே ருத்திரன், நீயே புனர்வஸு, நீயே அதிதி, நீயே பூசம், நீயே பிரகஸ்பதி, நீயே ஆயில்யம், நீயே பாம்புகள், நீயே மகம், நீயே பித்ருக்கள்...” என்று நீளும் மற்றொரு யஜுர் வேதப் பகுதி [யஜுர் 4.4.10] விண்ணிலுள்ள நட்சத்திரங்கள், தேவர்கள் எல்லாவற்றையும் ஒரு பரம்பொருளின் பல தோற்றங்களாகக் காண்கிறது.

இந்தக் கருத்தைப் பாரதி பின்வருமாறு பாடினார்.

சுத்த அறிவே சிவமென்றுரைத்தார் மேலோர்;

சுத்த மண்ணும் சிவமென்றே உரைக்கும் வேதம்;

வித்தகனாம் குரு சிவமென்றுரைத்தார் மேலோர்,

வித்தையிலாப் புலையனுமஃதென்னும் வேதம்;

பித்தரே அனைத்துயிருங் கடவுளென்று

பேசுவது மெய்யானால் பெண்டிரென்றும்

நித்த நுமதருகினிலே குழந்தை யென்றும்

நிற்பனவுந் தெய்வமன்றோ நிகழ்த்துவீரே?

உயிர்களெல்லாம் தெய்வமன்றிப் பிறவொன்றில்லை;

ஊர்வனவும் பறப்பனவும் நேரே தெய்வம்;

பயிலுமுயிர் வகைமட்டுமன்றி யிங்குப்

பார்க்கின்ற பொருளெல்லாம் தெய்வம் கண்டீர்;

வெயிலளிக்கும் இரவி, மதி, விண்மீன், மேகம்

மேலுமிங்குப் பலபலவாம் தோற்றங் கொண்டே

இயலுகின்ற ஜடப்பொருள்கள் அனைத்தும் தெய்வம்;

எழுதுகோல் தெய்வமிந்த எழுத்தும் தெய்வம்

                              [பாரதி அறுபத்தாறு 15, 17, 18]

      மனிதர்க்குக் கோபம் வருவதற்கான காரணத்தை ஆராய்கிறார் பாரதி. நம்மைச் சூழ்ந்தது எல்லாம் கடவுள், நாமும் கடவுள் என்ற எண்ணம் எப்பொழுதும் நமக்கு இருக்குமானால் நமக்குக் கோபம் வராது அல்லவா? நம்மிலும் வேறான ஒரு பொருளிடம் தானே நாம் கோபித்துக் கொள்ள முடியும். அப்படி ஒரு பொருள் எதுவும் இல்லை என்ற வேதக் கருத்தைச் சுருக்கமாக, மூன்று வார்த்தைகளில் தருகிறார். சூழ்ந்தது எல்லாம் கடவுள்.

            சூழ்ந்ததெலாம் கடவுள் எனச் சுருதி சொல்லும்

            நிச்சயமாம் ஞானத்தை மறத்தலாலே

            சேருவதே மானிடர்க்குச் சினத்தீ நெஞ்சில்.

           

தன் வசன கவிதையில் பாரதி இக் கருத்தை மேலும் விளக்குகிறார்.                     

இவ்வுலகம் ஒன்று

ஆண், பெண், மனிதர், தேவர்,

பாம்பு, பறவை, காற்று, கடல்,

உயிர், இறப்பு இவை அனைத்தும் ஒன்றே

ஞாயிறு, வீட்டுச் சுவர், ஈ, மலை, அருவி,

குழல், கோமேதகம் இவ்வனைத்தும் ஒன்றே

இன்பம், துன்பம், பாட்டு,

வண்ணான், குருவி, மின்னல், பருத்தி                            

இஃதெல்லாம் ஒன்று

மூடன், புலவன்,

இரும்பு, வெட்டுக்கிளி

இவை ஒரு பொருள்

வேதம், கடல்மீன், புயற் காற்று, மல்லிகை மலர்

இவை ஒரு பொருளின் பல தோற்றம்

உள்ளதெல்லாம் ஒரே பொருள் ஒன்று

இந்த ஒன்றின் பெயர் - தான்

தானே தெய்வம்

தான் அமுதம் இறவாதது                          

                       

            பாரதி இக்கொள்கையைப் பின்பற்றினார். அத்வைத நிலையின் உச்ச கட்டத்தில் நின்று அவர் பாடுகிறார்.

     

காக்கைச் சிறகினிலே நந்தாலா -நின்றன்

கரிய நிறம் தோன்றுதையே நந்தலாலா

பார்க்கும் மரங்கள் எல்லாம் நந்தலாலா- நின்றன்

பச்சை நிறம் தோன்றுதையே நந்தலாலா

கேட்கும் ஒலியிலெல்லாம் நந்தலாலா- நின்றன்

கீதம் இசைக்குதடா நந்தலாலா

தீக்குள் விரலை வைத்தால் நந்தலாலா நின்னைத்

தீண்டுமின்பம் தோன்றுதடா நந்தலாலா

                உலகனைத்துமாக வியாபித்து நிற்கும் பிரமம் நானே என்ற உபநிடதக் கருத்து எவ்வளவு எளிய சொற்களில்  வெளிப்படுகிறது பாருங்கள்.

வானில் பறக்கின்ற புள்ளெல்லாம் நான்

மண்ணில் திரியும் மரமெல்லாம் நான்

கானிழல் வளரும் மரமெலாம் நான்.

காற்றும் புனலும் கடலுமே நான்,

விண்ணில் தெரிகின்ற மீனெலாம் நான்,

வெட்ட வெளியின் விரிவெலாம் நான்,

மண்ணில் கிடக்கும் புழுவெல்லாம் நான்

வாரியிலுள்ள உயிரெலாம் நான்.

கம்பனிசைத்த கவியெலாம் நான்,

காருகர் தீட்டும் உருவெலாம் நான்,

இம்பர் வியக்கின்ற மாட கூடம்

எழில் நகர் கோபுரம் யாவுமே நான்

இன்னிசை மாதரிசையுளேன் நான்

இன்பத் திரள்கள் அனைத்துமே நான்,

புன்னிசை மாந்தர்தம் பொய்யெலாம் நான்,

பொறையருந் துன்பப் புணர்ப்பெலாம் நான்.

மந்திரங் கோடி இயக்குவோன் நான்

இயங்கு பொருளின் இயல்பெலாம் நான்

தந்திரங் கோடி சமைத்துளேன் நான்,

சாத்திர வேதங்கள் சாற்றினோன் நான்.

அண்டங்கள் யாவையும் ஆக்கினோன் நான்

அவை பிழையாமே சுழற்றுவோன் நான்,

கண்ட பல சக்திக் கணமெலாம்நான்,

காரணமாகிக் கதித்துளோன் நான்.

நானெனும் பொய்யை நடத்துவோன் நான்,

ஞானச் சுடர் வானில் செல்லுவோன் நான்,

ஆன பொருள்கள் அனைத்தினும் ஒன்றாய்

அறிவாய் விளங்கு முதற் சோதி நான்.

ஒன்று பரம் பொருள்

முன்னுரை

       பாரதி என்றாலே முண்டாசும் கொடுவாள் மீசையும் கறுப்புக் கோட்டும் கொண்ட உருவம் தான் நினைவுக்கு வருகிறது. அது போல அவரது கவிதைகளைப் பற்றி நினைக்கும்போது அவரது தெய்வபக்தி, தேசபக்தி, சமுதாய மறுமலர்ச்சி நாட்டம், பெண் விடுதலையில் ஆர்வம் ஆகியவை தான் முதலில் புலப்படுகின்றன. கறுப்புக் கோட்டின் பின்புலமாக ஒரு வெள்ளைச் சட்டை இருந்தது போல, இத்தனை பண்புகளுக்கும் பின்புலமாக அமைந்திருந்தது வேதங்களில் அவர் கொண்டிருந்த பற்று.

      தான் பிறந்த குலத்துக்கு உரிய ஆசாரங்களைக் கைவிட்டதோடு அல்லாமல், தன் சாதியினரையும் எள்ளி நகையாடியவர் பாரதி. அப்படிப்பட்ட புரட்சிக்காரர், பழைமையான தனது குல வித்தையாகிய வேதத்தினிடம் மிகுந்த மரியாதை வைத்திருந்தார் என்பது வியப்புக்குரிய உண்மை.

      தனது பாடல்களிலும், கட்டுரைகளிலும், கதைகளிலும் இருநூற்றுக்கும் மேற்பட்ட இடங்களில் அவர் வேதத்தைப் புகழ்ந்து பேசியுள்ளார். அவரது இந்த வேதப் பற்று தெய்வ பக்திப் பாடல்களில் மட்டுமல்லாது சமூக விடுதலைப் பாடல்களிலும், தேச பக்திப் பாடல்களிலும் கூட வெளிப்படுவதைக் காணலாம்.

      வேதம் பாரத நாட்டின் கலாசாரத்தின் ஆணி வேராக இருந்து வந்துள்ளது. ஆனால் இடைக்காலத்தில் சில தவறான கருத்துகளும் தவறான விளக்கங்களும் வேத இலக்கியத்தில் புகுந்துவிட்டன. இவற்றையும் அக்கால வேதியர்கள் வேதம் என்ற பெயரிட்டே அழைத்தனர். இந்தப் போலி வேதங்களை நீக்கி விட்டு வேதத்தை அதன் தொன்மையான தூய நிலையில் கொண்டு வைக்க வேண்டும் என்பது அவரது பேரவா. இந்தக் கருத்து அவரது ஒவ்வொரு பாடலின், கதையின், கட்டுரையின் அடிநாதமாக ஒலிப்பதைக் கேட்க முடிகிறது. அவற்றில் சிலவற்றை அடுத்து வரும் பக்கங்களில் காண்போம்.

                பாரதி இந்து மதத்தின் மீதும் வேதங்களிடத்தும் பெரு மதிப்புக் கொண்டிருந்த போதிலும் பிற மதங்களைச் சமமாகவே போற்றினார். அவரது இந்தச் சமயப் பொதுமைக்கு அடிப்படை ரிக் வேதமும் பகவத்கீதையும் தாம். ரிக் வேதத்தில் வரும் ஒரு புகழ் பெற்ற வசனம், “ஏகம் ஸத் விப்ரா பஹுதா வதந்தி” என்பது. “ஒன்றே மெய்ப் பொருள், அதனை ரிஷிகள் பலவிதமாய்ச் சொல்லினர்,” என்று பாரதி அதை மொழி பெயர்க்கிறார். கீதையில் கண்ணன் கூறுகிறான், “யார் யார் என்னை எந்தெந்த வடிவில் வழிபடுகிறார்களோ அவரவரை அந்தந்த நம்பிக்கையில் நான் நிலைக்கச் செய்கிறேன்.” இவற்றை நன்கு உள்வாங்கிக் கொண்ட பாரதி தன் எழுத்துகளில் வாய்ப்புக் கிடைத்த போதெல்லாம் இக் கருத்தை வலியுறுத்தத் தவறவில்லை.

            எல்லாச் சமயங்களும் கடவுள் ஒன்றே என்று தான் கூறுகின்றன. ஆயினும் ஏன் தகராறு? தன் சமயத்தையே நன்கு அறியாத அரை குறை மனிதர்கள், “நான் வணங்குவது மட்டுமே கடவுள், மற்ற சமயத்தவர் வணங்குவது பேய்களை, பேய் வழிபாடு செய்வோரைத் திருத்துவது அல்லது அழிப்பது என் கடவுளுக்கு உகப்பானது,” என்ற வகையில் பேசுகிறார்கள். அத்தகையோருக்குப் பாரதி அறிவுறுத்துகிறார் -

            வேடம்பல் கோடியோ ருண்மைக்குள வென்று

            வேதம் புகன்றிடுமே- ஆங்கோர்

            வேடத்தை நீருண்மையென்று கொள்வீரென்றவ்

            வேதமறியாதே

            நாமம் பல்கோடி ஓர் உண்மைக்கு உள என்று

            நான்மறை கூறிடுமே- ஆங்கோர்

            நாமத்தை நீருண்மை என்று கொள்வீரென்று அந்

            நான்மறை கண்டிலதே.

            வெவ்வேறு பெயர்களில் வழிபடப்படுபவை வெவ்வேறு தெய்வங்கள் அல்ல. அவை அனைத்தும் ஒரு தெய்வத்தின் வெவ்வேறு வேடங்களே. இந்த வேடங்களைத் தெய்வத்தின் மீது மனிதர் தாம் சுமத்துகின்றனர். அதன் உண்மையான சொரூபம் சுத்த அறிவு ஆகும். வள்ளுவர் இறைவனை வாலறிவன் என்று போற்றுகிறார். இறைவன் எல்லாம் அறிந்தவன் என்று தான் எல்லாச் சமயங்களும் கூறுகின்றன. இதை உணர்த்தும் வேத வசனம், “ப்ரக்ஞானம் ப்ரம்ம” (அறிவே கடவுள்) என்பதைப் பாரதி மிக எளிமையாக வெளிப்படுத்துகிறார்.

            “ஆயிரம் தெய்வங்கள் உண்டென்று தேடி

            அலையும் அறிவிலிகாள் -பல்

            லாயிரம் வேதம் அறிவொன்றே தெய்வமுண்

      டாமெனல் கேளீரோ” என்று பாரதி கேட்கிறார்.

            நாம் என்ன செய்கிறோம்? “மெள்ளப் பல தெய்வம் கூட்டி வளர்த்து வெறுங் கதைகள் சேர்த்துப் பல கள்ள மதங்கள் பரப்பிக் கொண்டிருக்கிறோம்.” இது முறையா? அச்சமும் அறியாமையுமே வன்முறையின் அடிப்படை. எனது சமயம் அழிந்து விடுமோ என்ற அச்சமும், எல்லா மதங்களுக்கும் உட்புகுந்த கருத்து ஒன்றே என்பதை அறியாமையுமே மாற்றுச் சமயத்தாரை அழித்தால் நம் சமயம் வாழும் என்ற மூட நம்பிக்கையைத் தோற்றுவிக்கிறது. வீரமில்லாமல் இந்த அச்சங்களுக்கு இடமளிப்பவர் எந்தச் சமயத்தவரானாலும் இறைவனை அடைய முடியாது என்கிறார் பாரதி.

           

      வீரமிலா நெஞ்சுடையார் சிவனைக் காணார்

            எப்போதும் வீரமிக்க வினைகள் செய்வாய்

            பேருயர்ந்த ஏஹோவா அல்லா நாமம்

            பேணுமவர் பதமலரும் பூணல் வேண்டும்

      “ஒவ்வொரு மனிதனும் தனித் தனி இயல்பினன். அவனவன் மதம் அவனது தனித் தன்மையைப் பொறுத்தது. எனவே இன்னும் இரண்டு கோடி மதங்கள் பெருகட்டும். எத்தனை பேர் எத்தனை விதமாக வழிபட்டாலும் உண்மை ஒன்றே” என்கிறார் விவேகானந்தர். பாரதி அதனை வழிமொழிகிறார்-

            பூமியிலே கண்டமைந்து மதங்கள் கோடி

            புத்தமதம் சமணமதம் பார்ஸி மார்க்கம்

            சாமிஎன ஏசுபதம் போற்றும் மார்க்கம்

            ஸநாதனமாம் இந்துமதம் இஸ்லாம் யூதம்

            நாமமுயர் சீனத்துத் தாவு மார்க்கம்

            நல்ல கண்பூசி மத முதலாப் பார்மேல்

            யாமறிந்த மதங்கள்பல உளவாமன்றே

            யாவினுக்கும் உட்புகுந்த கருத்திங்கொன்றே      

           

            தெய்வம் பல பல சொல்லிப் பகைத்

            தீயை வளர்ப்பவர் மூடர்

            உய்வதனைத்திலும் ஒன்றாய் எங்கும்

            ஓர் பொருளானது தெய்வம்

என்கிறார் பாரதி. அல்லாவைப் போற்றி அவர் பாடுவதைக் கேட்போம்-           

      பல்லாயிரம் பல்லாயிரம் கோடி கோடி அண்டங்கள்

            எல்லாத் திசையிலுமோர் எல்லையில்லா வெளிவானில்

            நில்லாது சுழன்றோட நியமம் செய்தருள் நாயகன்

            சொல்லாலும் மனத்தாலும் தொடரொணாத பெருஞ்சோதி

            அல்லா அல்லா அல்லா

           

இதே கருத்தைக் காளி மீது ஏற்றிப் பாடுகிறார்.

            விண்டுரைக்க அறிய அரியதாய்

            விரிந்த வான வெளியென நின்றனை

            அண்டம் கோடி வானில் அமைத்தனை

            அவற்றில் எண்ணற்ற வேகம் சமைத்தனை

            பாரதி விநாயகருக்குச் செய்யும் அர்ச்சனையைக் கவனியுங்கள். தொல் பழம் தெய்வங்கள் உள்பட, வெவ்வேறு பெயர்களில் வணங்கப்படும் இந்துக் கடவுள்கள் மட்டுமல்லாது இஸ்லாமிய கிருத்துவப் பெயர்களும் ஒரே பரம்பொருளைக் குறிப்பதை விளக்குகிறது அது.

விநாயக தேவனாய் வேலுடைக் குமரனாய்

பிறநாட்டிருப்போர் பெயர்பலகூறி

அல்லா யெஹோவா எனத் தொழுது இன்புறும்

தேவரும் தானாய் திருமகள் பாரதி

உமை எனும் தேவியர் உகந்த வான்பொருளாய்

உலகெலாம் காக்கும் ஒருவனைப் போற்றுதல்

      இறைவி இறைவன் இரண்டும் ஒன்றாகித்

      தாயாய்த் தந்தையாய்ச் சக்தியும் சிவனுமாய்

      உள்ளொளியாகி உலகெலாம் திகழும்

      பரம்பொருளேயோ, பரம்பொருளேயோ

      ஆதிமூலமே அனைத்தையும் காக்கும்

      தேவதேவா சிவனே கண்ணா

      வேலா சாத்தா விநாயகா மாடா

      இருளா சூரியா இந்துவே சக்தியே

      வாணீ காளீ மாமகளேயோ

      ஆணாய்ப் பெண்ணாய் அலியாய் உள்ள

      யாதுமாய் விளங்கும் இயற்கைத் தெய்வமே

      வேதச்சுடரே மெய்யாங் கடவுளே

            சமயங்கள், சாத்திரங்கள், சடங்குகள் எல்லாம் உண்மையை அடைவதற்கான படிகளே அன்றி அவையே இறுதி நிலை அல்ல. மனதைச் செம்மைப்படுத்திப் பரம்பொருளை உள்ளத்தால் தொட முடிந்தால் இவை தேவையற்றதாகி விடும்.

            காவித் துணி வேண்டா கற்றைச் சடை வேண்டா

            பாவித்தல் போதும் பரமநிலை எய்துதற்கே

            சாத்திரங்கள் வேண்டா சதுர்மறைகள் ஏதுமில்லை

            தோத்திரங்கள் இல்லை உளம் தொட்டு நின்றால் போதுமடா

            தவமொன்றும் இல்லை ஒரு சாதனையுமில்லையடா

            சிவமொன்றே உள்ளதெனச் சிந்தை செய்தாற் போதுமடா

            அறிவு விளக்கம் பெறாத குழந்தை நிலையில் உள்ளோர் தாம் விரும்பிய வெவ்வேறு வடிவங்களில் பரம்பொருளை வழிபடட்டும். ஆனால் அதே நிலையில் நின்று விடாமல் படிப்படியாக                        மேலே உயர்ந்து வடிவங்கள், வழிபாட்டு முறைகள்,                                                    வேதங்கள்,  தவங்கள் இவற்றைக் கடந்து பரம்பொருளை உள்ளத்தால் உணரும் நிலைக்கு வரட்டும். இவை எல்லாமே உண்மை தான். இதை உலகுக்கு உணர்த்தவல்ல ஒரே நாடு நமது நாடு தான் என்பதில் பெருமை கொள்கிறார் பாரதி.

           

      ஒன்று பரம்பொருள் நாமதன் மக்கள்

            உலகின்பக் கேணிஎன்றே

            நன்று பல்வேதம் வரைந்தகை பாரத

            நாயகிதன் திருக்கை

பனங்காய் சுமக்கும் குருவி

சீக்கிரம் போவணும், சீக்கிரம் போவணும்

அடுத்த வீட்டுக்காரி முந்திக்கிட்டான்னா,

நம்ம பூ விக்காது.

எல்லாப் பூவும் வித்து,

பூக்காரருக்குக் கணக்குத் தீர்த்து,

அரிசி வாங்கியாந்து,

சோறாக்கணும்.

நேரமாச்சுன்னா,

அப்பா குடிச்சிட்டு வந்து,

அம்மாவை அடிக்கும்.

இனியும் அடிவாங்கினா,

அம்மா செத்துடும்.

சீக்கிரம் போவணும், சீக்கிரம் போவணும். 

காணிக்கை

            கோவில் உண்டியல் காணிக்கைக்குக்

            காசினை எடுக்கையில் அறிவு தடுத்தது

            “பற்பல கோவிலில் உண்டியல் திருட்டு,

            அறங்காவலரால் ஆலயம் சூறை,

            என நிதம் படிக்கிறோம் செய்தித்தாளில்.

            நேரே  நல்லோர்க் கீவாய்” என்றது.

           

            தீபத்தட்டுடன் குருக்கள் வந்தார்-

            வைரக்கடுக்கன் வகை வகை மோதிரம்

            “இவர்க்கேன் எந்தன் அற்பக்காசு?

            தனிகர்க் களித்தல் தருமம் அல்ல.”

           

            வறுமையின் உருவமாய் வந்தார் பணியாள்

            “ஐயகோ! இவனொரு குடியன் அன்றோ?

            ஆலயப் பணியின் புனிதம் மறந்து

            அறவழி பிறழும் இவனும் வேண்டாம்.”

            வெளியே பலபேர் பிச்சை எடுத்தனர்

            எஃகினைப்போன்ற உடலினைக் கொண்டோர்

            உழைக்கா துண்பதில் தனிச்சுகம் காண்போர்

            “இவர்க்கு ஈந்தால் சோம்பல் வளரும்,

     எனக்கோர் சமூகக் கடமையும் உண்டு.”

தெருவில் இறங்கி நடந்தபோது

எதிரில் சுவரில் இருந்ததிவ் வாசகம்

“கடமையைச் செய்யவே உனக்குளதுரிமை,

பலனை அலசுதல் மாபெரும் மடமை.”

காசினை அங்கே வைத்து நகர்ந்தேன்

கனமிலா மனத்துடன் இல்லம் வந்தேன்.